De kuiten trainen

Na een beetje beroerde nachtrust wordt ik wakker in Fishtail View Top Lodge in Tadapani. Mijn darmen zijn goed bezig en dat merk ik. Na een ontbijtje met de Himalaya gebergte voor je vervolgen wij onze reis en dalen wij verder af. 

Ik merk al gauw tijdens het lopen dat het met mijn darmen niet goed gaat. Ik probeer het binnen te houden omdat je bijna geen wc onderweg tegen komt en wat je tegen komt is een gat in de grond. Nee dankje, die wc sla ik graag over. Gelukkig kan ik het volhouden tot onze lunch. Ook hier is er geen westerse wc maar het zal dan toch maar moeten. Mijn honger naar eten is weg. Volhouden en doorgaan. 

De kuiten worden flink getest. Niet alleen ik, maar meerdere groepsgenoten hebben hier last van. Wij dalen van 2490 meter naar 1170 meter. Alle grote treden die wij omhoog zijn gelopen in het begin van de trekking moeten wij nu bergafwaarts lopen. Conditioneel is dit prima te doen, maar je moet geconcentreerd blijven. Meerdere groepsgenoten glijden weer onderuit. Gelukkig deze keer geen erge gevallen. Maar ook tijdens deze tocht merk je dat sommige mensen sneller zijn dan de andere. De groep valt weer uit elkaar en sommige mensen lopen 20 tot 30 minuten voorop / achterop. Ik kan het prima bij houden, al denken mijn kuiten daar anders over. Ik loop in de voorste groep mee, maar doe het wel op mijn eigen tempo. Hun tempo is net wat te snel. Ook onderweg zien wij hele mooie dingen.  De natuur, planten en dieren. Wij komen nu minder wandelaars tegen. Deze zijn de Annapurna circuit verder omhoog aan het lopen terwijl wij weer naar beneden gaan. Ik vind het niet erg en meedere in de groep vinden dat ook. Je kunt nu wat rustiger lopen en je hoeft niet elke keer uit te wijken bij tegenliggers. De wandelpaden zijn maar smal. Soms loop je op een heel klein stukje waar maar net 1 voet neer gezet kan worden, waarbij je langs je de afgrond ziet van een meter of 10. Kwa veiligheid vind ik dit niet prettig. Je hoeft maar net weg te glijden en je gaat al. De wegen zijn op sommige plekken niet super. Veel modder, dit komt omdat er in de afgelopen weken veel geregend heeft. Gelukkig tijdens onze vakantie weinig regen gezien. Alleen 's nachts gehoord. 

Na een tocht van 6 uur komen wij aan op de volgende bestemming Sayuli Bazar. Dit wordt onze laatste overnachting voor de trekking door de Annapurna circuit. Ik vind het prima. Ik ben blij als wij hierna weer terug keren naar Pokhara, terug naar een hotel met wat meer luxe en betere hygiëne. 

Het hotel waar wij nu zijn aangekomen heet: Syauli Bazar Guest House. Meteen bij aankomt moet ik al naar de wc. Gelukkig hebben zij hier een westerse wc en kan ik m'n ding doen. Maar ik heb ontzettend veel last van darmkrampen. Na een avondmaal waarbij de hele groep, dus wij als reizigers en de dragers samen zitten. Ik merk al meteen dat het eten verkeert om mijn darmen slaat. Ik krijg het koud en ik merk dat ik niet lekker word. Na het avondeten ga ik douche, maar alweer sta ik onder een koude douche. Fijn, hier warm ik niet van op terwijl ik dat wel gehoopt had. Ik blijf het maar koud hebben. 

Na het avondeten wordt een afscheidsfeestje geregeld door onze gids. Er wordt een kampvuurtje gemaakt, midden op de weg, dit kan blijkbaar. En wij zitten rondom het kampvuur gezellig muziek te spelen,  te zingen en te dansen. Jammer genoeg kan ik er niet veel van genieten. Mijn darmen zijn in oorlog. Om de 10 minuten moet ik na de wc. Ik voel me slecht, maar ook boos. Ik baal dat ik niet eens normaal iets kan doen en van dit mooie kampvuurtje kan genieten. 

Als het kampvuurtje voorbij is, rond 21:30 uur, ga ik meteen naar bed. Ik heb het koud, ik lig rillend in m'n slaapzaak met daaroverheen een warme deken. Ik hoop op een goede nachtrust maar helaas word het dat niet. Ik moet die nacht 4x mijn bed uit omdat ik mijn darmen voel. Ik moet ontzettend nodig. Ik sprint regelmatig naar de enige westerse wc die er is, op de hoop dat er niemand op zit. Gelukkig alle 4 de keren niet. Maar fijn is het niet. Ik heb ontzettend veel last van darmkrampen. Zo'n pijn aan mijn darmen heb ik nog nooit gehad en ik wens dat ik nu het liefst thuis ben in Wijchen, op mijn eigen schone wc. Soms zit ik 10 - 15 minuten op de wc. De slaaprust kan ik vaarwel zeggen. Ik zie de tijd voorbij gaan.  Waar het kan probeer ik toch te slapen. Rond 5:30 uur ben ik klaar wakker. Onze wekker gaat pas om 6:30 uur en zoals ik nu wel een beetje gewend ben, moet ik alweer naar de wc. Dit wordt de 12x al binnen 36 uur. Ik probeer het beste er maar van te maken. Gelukkig is er een groepsgenoot die mij diarree remmers heeft gegeven. Ik besluit deze te nemen omdat wij deze dag nog 1,5 uur terug moeten lopen en daarna nog 1 uur in de bus moeten zitten. 

Ik en mijn kamergenoot pakken onze tas in en sluiten aan bij het ontbijt. Ik neem niks. Mijn darmen houden het toch niet vast. Door wat support van een aantal groepsgenoten besluit ik toch een banaan te eten. Ook drink ik ORS, gadverdamme wat is dat goor. Maar het moet wel. 

De 1,5 uur wandeling wordt in start gezet en iedereen is net een 90 jarige oudere vrouw. Iedereen heeft spierpijn. Even op gang komen en dan gaat het wel. Wij komen weer terug in de beschaafde wereld. Auto's en bussen knallen ons weer voorbij op de wandelroute. Auto's en bussen hebben wij in de afgelopen 4 dagen niet gezien. Wij passeren mooie rivieren, watervallen en andere prachtige natuur plekken. Voordat wij het weten komen wij aan bij onze laatste checkpoint. Hier worden wij opgehaald door onze buschauffeur en de laatste uur van de trekking gaan wij rijdend terug naar Hotel Star Lake in Pokhara. Hier sliepen wij ook voordat wij aan de wandeltocht begonnen. 

Ik merk dat de diarree remmers beginnen te werken en ik kan een beetje opgelucht ademhalen. Maar ik durf niks te eten. Alleen water of cola drink ik. Suiker binnen krijgen en cola kan ook reinigend werken. 

Na 1 uurtje rijden komen wij weer terug bij het hotel. Eindelijk, ik krijg de kamersleutel en ga meteen douche. 

Opgefrist en wel moet ik rond 12:00 uur weer klaarstaan in de lobby van het hotel. Ik en nog 6 andere mensen in de groep gaan paraglidingen. Ik kijk hier ontzettend naar uit. 

We worden opgehaald en naar de zaak gebracht van het paraglidingen. Daar wat gegevens invullen en onze spullen achterlaten. Dan komt er een busje en wij moeten nog 20 minuten rijden naar onze bestemming: 1500 meter hoogte. De busrit is misselijk makend. De chauffeur knalt door de berg omhoog. Links rechts, alle haakse bochten knalt hij er door heen. De weg is al niet best, een grote gatenkaas. Aangekomen op onze vertrekpunt word ik gekoppeld aan mijn paragliding chauffeur. Hij kleed mij aan met alle tools. Na 15 munten wachten is het onze buurt om te vertrekken. 1,2,3 en daar hangen wij in de lucht, 1500 meter en wij stijgen verder omhoog naar 1910 meter. Wat een prachtig uitzicht. De rivieren. De bergen. Het is allemaal zo prachtig. Na 20 minuten in de lucht te hebben gehangen dalen wij weer af. Dit vind mijn lichaam minder leuk en ik word een misselijk. Gelukkig gaat het goed, maar fijn is anders. Eenmaal geland worden snel de spullen van mij afgehaald. Alles opgeruimd en de video's en foto's gedeeld met mij. Het gaat redelijk snel en ik kan mooi genieten van de filmpjes. Weer instappen in de bus en terug naar de zaak en dan naar het hotel. Eenmaal aangekomen in het hotel, rond 15:00 uur, ben ik kapot moe. Ik val meteen in slaap op bed en word pas om 17:00 uur wakker. Ik ruim mijn kamer op en rond 18:30 uur gaan wij allemaal samen uiteten. Ik bestel een salade want mijn darmen zijn nog steeds bezig. Ik speel het veilig en bestel geen andere dingen. Iedereen geniet van een goede avondmaal, maar de vermoeidheid slaat wel toe. Rond 21:30 uur keren wij terug naar het hotel. Hopelijk ga ik nu een betere nachtrust in, maar ik verwacht van wel. Mijn darmen zijn wat rustiger geworden en daar ben ik al blij mee. 

Morgen hebben wij een rust dag, nog maar zien wat ik ga doen.