Mijn bovenbenen kunnen niet meer.

Dag 2 van de trekking. Deze dag wordt de zwaarste van de 5 trek dagen. Vandaag gaan wij vanaf 1540 meter hoogte naar 2874 meter hoogte. 

De dag begint met een ontbijtje, wat hier vrij goed gemaakt wordt. Met een volle maag en zin gaan wij op pad. Al gauw kom ik en de rest van de groep er achter dat wij dit flink onderschat hebben en dat dit zwaarder gaat worden dan dat wij verwacht hadden. Wij gaan heel stijl omhoog, onze bovenbenen en conditie worden flink op de proef gesteld. Wij gaan trapsgewijs naar boven toe. De trappen zijn gemaakt door stenen die er door de mens is neer gelegd. Dit is afzien. Sommige treden liggen heel hoog. Wij merken al gauw dat wij rustig aan op ieders eigen tempo omhoog moeten gaan. De groep valt hierdoor uit elkaar.  De ene is wat sneller dan de andere en dit wordt geaccepteerd in de groep. Loop je eigen tempo. Niet te snel, maar ook niet te langzaam. Veel gepraat wordt er niet, je hoort heel veel hijgende mensen. Soms moet je stoppen om even op adem te komen. Soms vergeet je naar links of rechts te kijken want na mate je hoger komt, des de mooier het uitzicht wordt. Je bent zo geconcentreerd aan het lopen dat je dat soms vergeet.  Wij lopen door de dorpjes Gurungs, Magars en Chettri's. Deze dorpjes zijn maar klein, rond de 10 a 20 inwoners. Deze mensen leven van de toeristen die langskomen om wat te kopen of van de rijstvelden die zij hebben. Ook komen wij veel zwerfhonden tegen. Aaien doen wij niet, zo schoon zien ze er ook niet uit.

Na de 2de pauze is er een groepsgenoot die ons niet bij kan houden. Hij loopt inmiddels 5 kwartier achter ons. Onze gids heeft een drager met hem mee laten lopen, zodat hij toch in de gaten wordt gehouden. Wij hebben in totaal 5 dragers bij ons die worden betaald om onze slaap spullen te dragen. Elke drager draagt ongeveer 20 kilo. Dit is voor ons niet te beseffen maar voor hun is dit werk. Al gauw merk ik dat zij dit gewend zijn en het niet erg vinden. De groepsgenoot kiest er voor om met een pony de reis te vervolgen. Zelf is hij hier geen fan van, maar ergens zal het moeten. Wij moeten nog een heel eind en wij moeten voor 17:00 uur aankomen bij onze volgende accommodatie. Na 17:00 uur mag je Annapurna circuit niet lopen ivm het donker en de eventuele dieren die dan te voorschijn komen. Je loopt soms 30 a 40 minuten in de middle of nowhere. Dus deze regel snap ik. 

Wij gaan lopend verder en onze bovenbenen vind dit minder leuk. Na een hele zware tocht, komen wij 8 uur later aan op onze bestemming: Hotel Hilltop, 2874 meter hoogte. In het Ghorepani gebied. Hier hebben wij al een prachtig uitzicht op de Himalaya bergtop. Het is hier ook koud. Overdag 7 - 10 graden. 'S nachts op het vriespunt. De steile stijging wordt hier beloond. 

Na gelukkige een warme douche en het gebruik van een westerse wc, eten wij wat en genieten wij bij een warme kachel om ons op te warme. Het zal een koude nacht gaan worden omdat wij geen verwarmingselement in onze slaapkamers hebben. Wij praten met veel Engelse mensen die daar ook zitten via een organisatie en met wat Nepalse mensen die mee lopen met de groepen als dragers. 

Na een babbeltje moeten wij vroeg naar bed want morgenochtend moeten wij om 5:00 uur vetrekken, om voor zonsopgang, op de Poon Hill te staan. Dit ligt op 3210 meter hoogte.